Aagje – gr-aagje! – Vandenberghe is geboren op 13 mei 1966 te Roeselare & maakte heel plots de overgang naar het Derde Leven op 13 juli 2017 te Chalon-Sur-Saône (Fr.)

Echtgenote van Tommy Vandendriessche
Mama van Tobit, Noömi en Chaïm

Aagje was daarnaast ook: dochter en zus, chiro- en gewestleidster, opvoedster (Dominiek Savio Gits), godsdienstleerkracht (OLVH Brugge), vriendin, sopraan in Vox Musica Plus (Roeselare) en De Lier (Brugge),  … een heel bijzondere & eigen-aardige vrouw, …

 

LICHTRITUS VOOR AAGJE

Zwart 
is het kleur van God. 
Je kan Hem niet zien. Niemand, 
tot plots een mens 
een klein streepje ‘wit’ trekt 
in die gigantische zwarte pupil. 
Dan ziet God. 
Dan ziet God graag. 
Zo’n mens ben jij. 
Je trekt je streepje licht 
wanneer je lacht 
tegen een morrende wereld in,
wanneer je je arm legt 
om de schouder
van iemand die het lastig heeft,
wanneer je de eenzaamheid, 
de stilte breekt
met je mooie stem en een nieuw lied.

Licht is je lied
en je lach en je luisteren, 
licht is je overtuiging 
waarmee je de wereld draagt,
toch even 
en waarna je valt
en  schreeuwt en weent.

Licht is je hart,
veel te groot, 
dat spreekt van je God, 
nog groter toch
die jou opvangen zal
in Zijn teder Licht,  nu
en voor altijd. 

Zing dat Licht naar ons toe. 

(tekst van vriend Marc Dhondt)

 

Toespraak op de uitvaart van Aagje (22 juli 2017 – Geertrui Verdonck)

Bijbellezing: Mattheüs 26:6-16  ‘De vrouw met het albasten kruikje’

De leerlingen -terecht (?)- zijn geërgerd, sommige van hen fronsen de wenkbrauwen, draaien met hun ogen: wat een verspilling! Als ze de olie nu nog druppel voor druppel voorzichtig zou uitgieten maar nee, ze moet zo nodig met groot vertoon de ranke hals van de fles breken en de hele inhoud zomaar leeggieten over Jezus’ hoofd.
Balsem was in die tijd een kostbaar goed. Ook vandaag wordt balsem gebruikt om dingen soepel te maken, om je mooi te maken, om het eten smaak te geven,… Het is toch niet iets waar je kwistig mee omspringt!  In het oude Israël werd balsem door profeten bovendien gebruikt in het eeuwenoude ritueel  om koningen te zalven.

In dit  controversiële gebaar geeft de vrouw zich vol overgave aan Jezus. Ze getuigt van een eindeloos verlangen om graag te zien en graag gezien te worden. Dat verlangen spreekt van overvloed maar ook van kwetsbaarheid.

In dit verhaal weerklinkt ook de echo van psalm 23, het lied dat we daarnet hebben gezongen:

U nodigt mij uit aan uw tafel
Voor het oog van mijn spotters
zalft u mijn hoofd met olie
Mijn beker vloeit rijkelijk over

Of de vrouw werkelijk geleefd heeft of door de evangelisten in het leven geroepen is, doet hier niet zoveel ter zake. Wel is zeker, dat die vrouw leeft in velen van ons, in elke mens van vlees en bloed die oneindig verlangt om graag te zien en graag gezien te worden.   Zij had ook Elcker-lijk of gewoon Aagje kunnen heten.

En precies daarom koos Tommy deze tekst: ‘Bij mij roept Aagje die dingen op die bij mij en wellicht bij velen onder de oppervlakte liggen’ zei hij tijdens één van de vele gesprekken de voorbije dagen. Aagje was in veel van wat ze deed als de anonieme vrouw in het verhaal: vol overgave en passie, mateloos of mss mag ik zeggen buitenmatig (niet in het minst in de keuze van haar echtgenoot). Er is de kast vol met pullekes en zalfkes om je huid mooi te maken, om  lekker te ruiken,…(om over de andere kasten – met kaarsjes bijvoorbeeld… nog niet te spreken).  IK kan daar de rest van mijn leven mee verder, zegt Tommy. Ze smeet zich in de dingen…  soms overmoedig. En net als in het verhaal riep dat soms ook ergernis, zelfs onbegrip op. IK trap een open deur in als ik zeg dat ik vele keren met m’n ogen gedraaid heb…. Omer Gielliet zijn in één van de laatste gesprekken voor hij stierf: ‘je bent hartstikke gek meid;’.
Zondag hebben we onder de legendarische lindeboom bij Jessika en Koen tal van voorbeelden aangehaald waar we soms zelfs hartelijk om moesten lachen. Straks vast en zeker meer anekdotes tijdens de verhalen die we beluisteren. Of misschien denk je zelf aan een anekdote die je tijdens de ontmoeting na de viering met anderen wil delen…
Vol overgave en overvloedig was Aagje ook in haar zorg en bekommernis om anderen. Wat een bizar gegeven/vaststelling dat het ‘door medelijden bewogen worden ‘ dat zo vaak in bijbelverhalen wordt gebruikt in de oorspronkelijke taal klink: ‘geraakt worden tot in je ingewanden’. Blijkt dat nu precies haar zwakste plek geweest te zijn…
Maar haar oneindig verlangen was ook een verlangen om te ontvangen, om bevestigd , erkend te worden. Zoals Koen ons bij het begin van de viering al vertelde stond onder bijna elk mailtje, smsje, whatsappke: ‘ik zie je gr-aagje’: een uitroep maar tevens ook een steeds terugkerende vraag, een schreeuw soms, om aandacht en liefde: ‘zie jij mij ook gr-aag(je)’?

Aagje zou de ideale vrouw geweest zijn om te figureren in het bijbelverhaal van daarnet. Haar eindeloos verlangen, haar passie en overgave enerzijds en haar  onverzadigbaarheid en kwetsbaarheid anderzijds  waren zo tastbaar en zichtbaar in al wat ze deed. Jezus wijst zijn geërgerde leerlingen terecht en zegt: ‘Ik verzeker jullie, waar ook ter wereld het goede nieuws verkondigd zal worden, zal ter herinnering aan haar verteld worden wat zij heeft gedaan.’ Geen figurantenrol dus maar een hoofdrol. Aagje zou dit geweldig gevonden hebben.

Tot slot:

Het kruisbeeld dat Koen bij het begin van de viering aanbracht (en dat Aagje van Omer -een bevriende priester-kunstenaar- kreeg kort voor zijn overlijden) breng een aantal van deze elementen op een verbazend harmonieuze manier samen.
-enerzijds: ‘het ontvangen’ in de naar boven gestrekte arm en
-anderzijds: ‘het geven’ in de arm die naar onder reikt
Én het voortdurend zoeken naar een evenwicht tussen die beide.

En verder de kwetsbaarheid van dat alles -door Omer treffende weergegeven in de opening, de open wonde midden in het kruis-  (dat je op de pp iets beter kan zien). Door de stroom van het leven, het nemen en doorgeven van het leven ontstaat een wonde, pijnlijk zichtbaar maar nooit zinloos… nooit zinloos.

We beluisteren nu enkele verhalen over Aagje. Na elk verhaal wordt wijn geschonken en brood gebroken:

Wijn als teken van vreugde en brood als teken van pijn en verdriet.
Brood en wijn: beiden symbool van het leven zoals het is, oneindig verlangen in al zijn overvloed en kwetsbaarheid.